પાર્થવી આર્ટ્સ કોલેજમાં હિસ્ટરીની પ્રોફેસર હતી. અત્યારે તે કોલેજથી પરત થઈ રહી હતી. આમ તો 2-3 લેકચર જ લેવાના હોય પણ તે બાકીના સમયે કોલેજની લાયબ્રેરીમાં બુક્સમાં ખૂંતી જતી કે કોઈ જરૂરી કામ વગર બહાર ના નીકળતી. તે લોકો સાથે ઓછું હળતી મળતી. કદાચ પુસ્તસ્કોના પાત્રો સાથે તેને વધુ બનતું. પુસ્તકો પાછળ એટલું પાગલપન કે તેને પુસ્તક હાથમાં ના હોય તો એકલું મહેસુસ થતું. વાસ્તવિક દુનિયાનો સામનો કરવામાં તેને અકળામણ થતી. ઘરથી દૂર પોતાનાં નિયમો પોતાની મરજી પ્રમાણે જીવવાનું તેણે જ તો પોતાના માટે નક્કી કરેલ. ક્યારેક પ્રણવ યાદ આવી જતો,અને પોતે અપરાધભાવ મહેસુસ કરતી. પ્રણવ સાથે લગ્ન સાચવી ના શકી કારણકે બન્ને ખૂબ અલગ હતા, અલગ અલગ સપના પાછળ ભાગતા, જેવા હતા તેવા સ્વીકારી શકેલ નહીં ને એકબીજા પર આધિપત્ય જમાવવાની જીદને લઈ હરરોજ વિખવાદ ના શિકારે એક દિવસ બન્ને અલગ થઈ ગયા. પાર્થવી સ્વતંત્ર પોતાના રેન્ટ પર રાખેલ ઘરમાં અને જોબમાં બીઝી થઈ ગઈ. પુસ્તકોને જ પોતાનું સાથી બનાવી લીધુ છતાં ક્યારેક એકલતા તેને કનડતી અને તે પોતે લાચારી સિવાય બીજું કશું મહેસુસ ના કરતી. પુસ્તકોના કારણે તેણે પોતાની ભૂલોને જોતા શીખી તો ખરી પણ કદાચ સ્વીકારી ને સુધારવાની તૈયારીઓ હજુ તેનામાં ન હતી.

કોલેજથી પરત થઈ પાર્થવી પોતાના ઘરે જઈ ફ્રેશ થઈ પલંગ પર પડે છે. સુતાવેંત તે નિંદ્રામાં સરી પડે છે. 

પ્રણું.... યાર કેટલું દોડાવીશ...રૂકને ..તમે બન્ને બાપ દીકરી રુકી જાઓ હવે ,હું થાકી ગઈ છું. 

નો મમ્મા...થોડી વાર વધુ રમીએને ,પ્લીઝ,..નાની એવી ઢીંગલી તેના પાપા એટલે કે પ્રણવનો હાથ પકડીને દોડતી હોય.

નહીં બેટા, બસ હવે…તારી ફેવરીટ કોર્ન ચાટ ખાઈએ ને રુકો ને તમે લોકો...

પ્રણવ રુકી જાય છે સાથે નાની ઢીંગલી પણ રુકી જાય છે. બંને પાર્થવીનાં આવતા કોર્ન ચાટ લઈ બીચની રેતી પર બેસી સાંજનો લહાવો લેતા હોય છે.

ચાટ પુરી કરી ઢીંગલી રેતીમાં કશુંક બનાવતી હોય છે અને પ્રણવ પાર્થવી તેને મદદ કરતા હોય છે. અચાનક પાર્થવી પ્રણવ સામે જુએ છે, આંખોમાં જ કંઈક સંવાદ રચાય છે ને પાર્થવી ઉભી થઇ પ્રણવ અને ઢીંગલી તરફ જોતા જોતા જ સાંજના અંધકાર માં ગાયબ થઈ જાય છે, પ્રણવ તેને જતા જોતો રહે છે અને ઉભો થઇ ઢીંગળીનો નાનો હાથ પકડી પોતાની આંખોના દરિયાને સામે રહેલ દરિયા સાથે આંખ મિલવા દે છે.

અચાનક પાર્થવીની આંખ ખુલે છે. તે સપનું જોતી હતી. તેને અને પ્રણવને વાસ્તવમાં કોઈ દીકરી ના હતી. સપનું સુંદર હતું પણ અંત તેને દુઃખી કરી દે છે અને તે પ્રણવ અને પોતાના છેલ્લા નોકજોક, છેલ્લી મુલાકાતની યાદોમાં સરી જાય છે.

આઈ કેનોટ બિલિવ આઈ મેરીડ યુ પાર્થવી...તું પૂરેપૂરી બદલાઈ ચુકી છે ,હું તને ઓળખી નથી શકતો. આ તારી હંમેશા સ્પેસ જોઈએ સ્પેસ જોઈએ શુ હોય છે આ બધું?

યા સેડ નો? મને એવું લાગતું કે તે મને એમજ સ્વીકારી જેવી હું છું ના કે જેવી તું મને જોવા માંગે છે, હું બદલાણી છું ચોક્કસ ,તારા માટે બદલાણી છું પણ હવે બધું વ્યર્થ લાગે છે, પાર્થવી નિરાશ થઈ બોલે છે.

બદલાણો તો હું પણ છું તારા માટે, પણ તારા માટે ક્યાં એ ક્યારેય ઇનફ હોય છે, ક્યારેક તો હું પોતાને ઓળખી નથી શકતો. તારા માટે કઈ પણ કરી લઉ ,હંમેશા એ ઓછું જ પડે છે, આઈ ફીલ સો હેલ્પલેસ એન્ડ યુ મેક મી ફીલ વિક ડે બાય ડે, યા યુ નો થિસ ઇસ વૉટ યુ ડિડ ટુ મી...

સેમ ટુ યુ પ્રણવ, તારી અપેક્ષાઓ પર ખરા ઉતરવા મેં અત્યાર સુધી તારા પ્રમાણે જ ઢળવાની ટ્રાઈ કરી, શુ મારે હંમેશા તારા પ્રમાણે જ બોલવાનું ,જીવવાનું કે કંઈક પણ કરવાનું એ પણ ડરી ડરીને કે તું નારાજ ના થા, આઈ ફીલ સો સફોકેટિંગ ઇન થિસ મેરેજ....

સફોકેટિંગ? તને ખબર છે આપણા રિલેશનમાં બોરીયત ના આવે તેના માટે મેં હંમેશા કોશીશ કરી છે ,તે નથી કરી, તારામાં કેમ જડતા છે, જે છે તેને તેવું જ રાખવાની? અને પ્રોબ્લેમ તો એ છે કે તને તારી નેગેટિવિટી માંથી બહાર જ નથી નીકળવું, તને એ એટલી વહાલી છે કે તે આપણા રિલેશન ને ખરાબ કરી દીધો.

ખબર નહીં કેમ તારા જોડે આ ચર્ચા પણ કરું છું પ્રણવ જ્યારે મને ખબર છે તું કશું સમજવા લાયક જ નથી, કશું બોલવા સમજવા જેવું રહ્યું જ નથી આપણા સંબંધમાં,ક્યાં સુધી એકબીજા પર આરોપ પ્રત્યારોપ નાખ્યા રાખશું?

સમજવા લાયક નથી હું?આ કેસ માં તું પોતાને જ મિસરેબલ કેમ બનાવે છે? શું મારા પર કશી અસર નહીં થતી હોય? હોઉં કેન યુ બી સો સેલ્ફીશ?મને ચીઢ ચડે છે તારા પર, કોણ છે તું? શું બની ગઈ છે તું?

સેલ્ફીશ?યા તારા માટે મારા અસ્તિત્વને પાણી પાણી મેં કર્યું અને મારે મારા માટે થોડું જીવવું છે એ પણ ગુનો? હું નહીં રહી શકું આવી રીતે ,મને મારાથી નજર નથી મિલાવાતી ,ખોવાઈ ગઈ છું હું, થાકી ગઈ છું પ્રણવ...આઈ થિંક...

પાર્થવીનું આઈ થિંક પછી ચુપ્પી લંબાઈ છે...

આઈ થિંક વી શુડ ગેટ સેપેરેટેડ...બોલતા બોલતા તેની અંદર કાંઇક તૂટી જાય છે,આજે પણ તેના આ વાક્ય બોલ્યા બાદ પ્રણવનો ચહેરો,પોતાની મનઃસ્થિત તેને જેવી ત્યારે હતી તેવી જ યાદ છે અને તે સમયની પીડા તેણે હજુ પણ તેના પોતાના હૃદયમાં ધરબાવીને રાખેલ હોય છે. તેને પ્રણવના છેલ્લા શબ્દો યાદ આવે છે,

પાર્થવી, માણસ એકલા જીવવા નથી જન્મતો, કદાચ સબંધો એટલે જ હોય છે પણ તને લાગતું હોય કે તારા અસ્તિત્વથી મેં તને દૂર કરી છે તો તું આઝાદ આ ક્ષણથી જ પણ યાદ રાખજે જે એકલતાને તું ચુજ કરે છે તે બહુ ભયાનક હોય છે, તને અફસોસ થશે પણ ત્યારે બહુ મોડું થઈ ગયું હશે કેમકે એકલતામાં તું એટલી ગરકાવ થઈ ગઈ હોઈશ કે તારે નીકળવું હશે બહાર તો પણ તું નીકળી નહીં શકે ...કાશ તને સમજાણુ હોત કે જે એકલતાના કારાવાસમાં તું ખોવાવા માંગે છે તેના કરતાં સાચી ફ્રીડમ સંબંધોમાં રહીને મળે છે...

સમાપ્ત.